'We moeten samen nog genieten, zolang het kan'

Een bijzondere rit            

Het is een nieuwe werkdag, mijn collega en ik doen onze voorbereidingen in de ambulance net als elke dag. Ik meld ons aan, zodat de meldkamer weet dat we kunnen gaan starten met onze dag. We pakken een kopje koffie en we wachten af wat deze dag ons gaat brengen. Geen enkele dag is gelijk. Het is niet zo druk dus we zitten met elkaar te praten, onze collega's worden al opgeroepen en wij wachten nog geduldig af.

Daar is onze eerste rit, we moeten iemand naar het ziekenhuis brengen voor een behandeling. Patiënt is palliatief en deze behandeling is gekenmerkt als verlichten van de klachten. Wij gaan die kant op en bespreken de situaties en hoe we het gaan aanpakken, alvorens we de casus in gaan.

Daar aangekomen treffen we een patiënt aan, op middelbare leeftijd. Ligt in bed en ziet er ziek uit. We stellen ons voor en hij vertelt ons wat er aan de hand is en waarom hij naar het ziekenhuis moet. We luisteren naar hem en ook de echtgenote komt erbij staan. Hij geeft aan nog wel even te kunnen staan om op de brancard te komen. Hij heeft ook wat zuurstof nodig, dus dit sluiten we aan in de ambulance. Samen met de chauffeur helpen we de man op de brancard uit huis en rijden hem de ambulance in. Ik ga naast hem zitten en hij moet even bijkomen van alles.

Hij geeft aan: "Ik kan door vermoeidheid niet zoveel praten hoor, Margreet." Maar uiteindelijk begint hij veel te vertellen. Ik hoor aan dat hij sinds kort nog maar ziek is en gelijk hoorde dat het niet meer te genezen is. Het was een hele schok, omdat hij nog nooit ziek geweest is. En nu dit en gelijk foute boel. "Vandaag is de behandeling en hopelijk heb ik dan nog weer wat meer tijd en kan ik misschien nog iets van leven", vertelt hij. Ik luister en laat hem zijn verhaal doen, het gaat met tussenpozen, hij vindt het fijn dat ik de tijd neem. Er is, voor hem en zijn partner, zoveel gebeurd in korte tijd. Niet te filmen. Hij maakt ondertussen ook nog grapjes.

Ze hadden trouwplannen later dit jaar, maar vanwege de vreselijke diagnose zijn ze eerder getrouwd en dat hebben ze onlangs gedaan. Hij straalt als hij dit zegt.

We rijden over een hobbel weg en roept naar de chauffeur, met een lach: "Moest dit nou." De manier waarop hij het zei, maakte dat we hartelijk moesten lachen.

Ik besef mij dat tijdens deze rit, van nog geen half uur, hij al zoveel heeft verteld, dat ik denk wat een leed kan iemand meemaken in korte tijd. Het relativeert even: waarom maak ik mij ook druk om de domste dingen!

Ik maak ondertussen ook mijn ritverslag af en hij is even stil maar is toch wel benieuwd wat ik allemaal type, ik leg hem uit wat ik type en waarom. Hij zegt: "Is dat allemaal nodig? Jullie moeten al zoveel doen in de zorg." Ik zeg: "Tja…"

We zijn inmiddels aangekomen in het ziekenhuis en brengen hem naar de afdeling. Hij vraagt mij nog wat over de behandeling en ik probeer deze zo goed mogelijk te beantwoorden.

Op de afdeling geeft de secretaresse aan waar welke kamer hij mag. We brengen hem daar heen en ik draag over aan de verpleegkundige. We helpen hem van de brancard en helpen hem in bed te komen. Hij bedankt ons hartelijk en vraagt of we hem morgen ook weer komen ophalen. Wij geven aan dat deze kans er is maar niets zeker is. Hij zou het fijn vinden. We nemen afscheid en we wensen hem sterkte. Hij zegt met een knipoog tegen ons: "Sterkte met elkaar. Haha."

De volgende dag heb ik ook dienst, ik werkte nu met een andere chauffeur, in de middag kregen we melding om deze patiënt weer thuis te brengen. Ik zeg tegen mijn collega: "Ik heb meneer gisteren weggebracht."

Aangekomen op zijn kamer zegt hij: "Hey Margreet, je bent er. Wat leuk!"

We installeren hem op de brancard, ik krijg de overdracht. De behandeling was goed verlopen en kan weer naar huis. Hij was erg moe en dat zag ik ook.

We rijden naar huis, ik zie aan hem dat het wat minder gaat dan gisteren, hij beaamt het. De behandeling heeft dan wel geholpen, maar het was ook wel weer een soort van aanslag op zijn lijf. We komen thuis en ik zie de partner, erg gespannen. Ze geeft ook aan ik ben ook moe. Ze doet nog alles voor haar man. Ik ga bij hen zitten, ik wist dat ze al een thuiszorg achter de hand hebben. Ik probeer het gesprek aan te gaan en vraag hoe het met haar gaat. Het wordt haar wel allemaal te veel. Ik geef aan dat het misschien nu wel tijd is om de thuiszorg te laten komen, al is het één keer per dag. Ze kijkt mij aan en ze pakt mijn hand. Ze zegt: "Je hebt gelijk, maar vindt dat moeilijk. Een soort schuldgevoel." Waarbij ik aangeef, dat ze nu vooral partner mag zijn en niet alleen zorgverlener.

Meneer zegt ineens: "Het is goed dat we dit bespreken. We gaan dit regelen. We moeten samen nog genieten, zolang het kan."

Ik sta op, mevrouw bedankt mij voor de tijd die ik nam om even te praten. Dat had ze even nodig. Ik geef hem een hand en ik wens hem en zijn vrouw heel veel sterkte. Hij knipoogt nog even en zegt: "Bedankt voor alles!"